Bir toplum acıyı yaygın olarak övmeye başladığında, köleliğin meşrulaştırılmasını tamamlamış demektir. Bu tür söylemler, bireylerin isyankar ve derinlikli yönlerini övüyor gibi görünse de, aslında direniş olasılığını nazik bir dille terbiye etmektedir. Gerçek düşüncenin insanın gerçek ruhundan geldiğini ve acıların işlenmesi gerektiğini iddia etmektedir. Böylece acıya kutsallık atfedilir; artık dışsal bir zorbalık değil, içsel erdemin biçimlendirme aracı haline gelir.
İnsanlar acıyı aydınlanmaya giden bir yol olarak görmeye, aşağılamayı ise bir tür eğitim olarak kabul etmeye başladılar. Acının artık bir açıklamaya ihtiyacı yok; sadece şükran ve hatırlama ile karşılanması yeterli. Bu tür bir söylemin kökeni kölelik ahlakıdır ve bu mantık eşzamanlı hale geldiğinde, getirdiği sonuç, acı çekenleri sessizler ve itaat edenler olarak yeniden şekillendirmektir. İnsanlar artık neden acı çektiklerini sorgulamıyor, bunun yerine ne öğrendiğimi önceden yanıtlıyor; şiddeti sorgulamıyor, aksine onun getirdiği gelişimi övüyorlar. Daha derin bir acımasızlık, bu içselleştirme sürecinin isyan etmeye karşı düşmanlık uyandırabilmesidir; acı çekenlerin çocukça olarak görülmesine karşı çıkmakta ve acı çekenlerin birer sızlanıcı olarak değerlendirilmesini sorgulamaktadır.
Böylece, acı çeken bir topluma övgüde bulunan bir toplum nihayetinde acı çeken bir toplumu sürdüren bir topluma dönüşür. O, lirik bir şekilde gerçeklerin acımasızlığını örtmüştür. Bir insan önce onurunu kaybeder, sonra ifade hakkından mahrum bırakılır, ardından güçlerin metal kutusuna atılır ve bu süreçler kaderin bir dönüm noktası olarak paketlenir, başkalarının sohbet konularına dönüşür. Acı böylece ruhsal bir zenginliğe dönüştürülür, anlatıların alımları ve geçişleriyle şekillendirilir, halk tarafından tüketilir ve en sonunda tamamen acı hissi yok edilir. İnsanlar acının ne kadar ağır olduğunu unuturlar, yalnızca onun ne kadar etkileyici olduğunu hatırlarlar. Acı karşısında en temel adalet sessiz kalmaktır, başkalarının derslerini özetlememek, başkalarının yaralarına tuz basmamaktır. Bu yüzden, konuşmamak bizim yapabileceğimiz tek dürüst şeydir. İnsanlık, acıda anlam aramayı tercih eder, acının tamamen anlamsız olduğunu kabul etmektense. #Gate & WLFI USD1 积分计划# #特朗普允许401(k)投资加密货币# #Gate跟单训练营晒单赢$2,000#
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bir toplum acıyı yaygın olarak övmeye başladığında, köleliğin meşrulaştırılmasını tamamlamış demektir. Bu tür söylemler, bireylerin isyankar ve derinlikli yönlerini övüyor gibi görünse de, aslında direniş olasılığını nazik bir dille terbiye etmektedir. Gerçek düşüncenin insanın gerçek ruhundan geldiğini ve acıların işlenmesi gerektiğini iddia etmektedir. Böylece acıya kutsallık atfedilir; artık dışsal bir zorbalık değil, içsel erdemin biçimlendirme aracı haline gelir.
İnsanlar acıyı aydınlanmaya giden bir yol olarak görmeye, aşağılamayı ise bir tür eğitim olarak kabul etmeye başladılar. Acının artık bir açıklamaya ihtiyacı yok; sadece şükran ve hatırlama ile karşılanması yeterli. Bu tür bir söylemin kökeni kölelik ahlakıdır ve bu mantık eşzamanlı hale geldiğinde, getirdiği sonuç, acı çekenleri sessizler ve itaat edenler olarak yeniden şekillendirmektir. İnsanlar artık neden acı çektiklerini sorgulamıyor, bunun yerine ne öğrendiğimi önceden yanıtlıyor; şiddeti sorgulamıyor, aksine onun getirdiği gelişimi övüyorlar. Daha derin bir acımasızlık, bu içselleştirme sürecinin isyan etmeye karşı düşmanlık uyandırabilmesidir; acı çekenlerin çocukça olarak görülmesine karşı çıkmakta ve acı çekenlerin birer sızlanıcı olarak değerlendirilmesini sorgulamaktadır.
Böylece, acı çeken bir topluma övgüde bulunan bir toplum nihayetinde acı çeken bir toplumu sürdüren bir topluma dönüşür. O, lirik bir şekilde gerçeklerin acımasızlığını örtmüştür. Bir insan önce onurunu kaybeder, sonra ifade hakkından mahrum bırakılır, ardından güçlerin metal kutusuna atılır ve bu süreçler kaderin bir dönüm noktası olarak paketlenir, başkalarının sohbet konularına dönüşür. Acı böylece ruhsal bir zenginliğe dönüştürülür, anlatıların alımları ve geçişleriyle şekillendirilir, halk tarafından tüketilir ve en sonunda tamamen acı hissi yok edilir. İnsanlar acının ne kadar ağır olduğunu unuturlar, yalnızca onun ne kadar etkileyici olduğunu hatırlarlar. Acı karşısında en temel adalet sessiz kalmaktır, başkalarının derslerini özetlememek, başkalarının yaralarına tuz basmamaktır. Bu yüzden, konuşmamak bizim yapabileceğimiz tek dürüst şeydir. İnsanlık, acıda anlam aramayı tercih eder, acının tamamen anlamsız olduğunu kabul etmektense. #Gate & WLFI USD1 积分计划# #特朗普允许401(k)投资加密货币# #Gate跟单训练营晒单赢$2,000#